Het begin.

De laatste weken ben ik druk bezig met mountainbiken. Mijn nicht wilma heeft sinds kort ook een mountainbike en doet ook vrolijk mee ! In het begin vlakbij ons huis gemountainbiked, maar eigenlijk was dit gewoon waardeloos. Wat saaie bospaadjes, wat ook wandelpaden zijn. Dus geen grote hellingen, zand en modder. Maargoed, op gegeven moment fietsen we over de asfalt weg. En met om de ,geen flauw idee hoevel meter, was er een klein bos paadje aan de rechterkant. Maargoed, dat was niet veel aan. Maar tot dat er een paadje was , wat niet stond aangegeven met een wandelpad. Dus wij dachten agja waarom ook niet. Dus fietsen het paadje op. Het begon al meteen goed, een vrij pittig hellinkje. Vervolgens een heel groot gras veld. Maar dat grasveld werd tog wat onderschat...
Het gras was al aardig hoog, en er zaten erg veel gaten in de bodem. Die gaten waren er, omdat er normaal gesproken schapen liepen. Dus versnelling in de lichtste , en fietsen maar. Het eerste was een obstakel, een dwarsliggende tak. Ik fietste er omheen, maar wilma had er wat problemen mee. Gevolg: "Slappe lach". En als je iets niet kan onder het fietsen is het wel de slappe lach krijgen. Je spieren worden slap, en je kan geen kracht meer zetten op je pedalen. Maar ik fietste verder, maar toen hoorde ik het gelach, en moest ik wel achterom kijken. Nou fijn, ik kreeg ook een lachaanval. Maargoed, ik was vergeten dat ik aan het fietsen was op een vrij pittig gras veld. En was niet aan het kijken wat er nou eigenlijk aan kwam voorme. Een groot gapend gat, lag voor mijn fiets. En WOPPPAA , op de kop met m'n fiets xD
Nou we kwamen niet meer bij van het lachen.